'De Chinees'

Wat valt er elke week weer te vertellen over het leven in Beijing? In het begin ontzettend veel, alles was nieuw en ik keek overal van op. Maar nu, na inmiddels 7 maanden in Beijing te hebben gewoond, is er niet veel nieuws meer onder de zon. Over de zon gesproken; hoe beter het weer hier wordt, hoe minder zon we zien. Want hoewel het ondertussen regelmatig 20 graden is, de zon gaat meer en meer verscholen achter een dikke laag smog. Vandaag is het bijna het ergste sinds afgelopen september, je voelt de uitlaatgassen gewoon als je inademt… Vast niet al te gezond dus! Qua activiteiten stond er deze week dus niet zo veel op het programma. De uitjes die de school organiseert hebben we vaak al een of meer keren gezien, en zijn ook meer bedoeld voor de nieuwe studenten. Gisteren hebben we nog wel de nationale bibliotheek bezocht. Dat schijnt de op twee na grootste bibliotheek van de wereld te zijn. En inderdaad kun je er ook best in verdwalen. Het bestaat uit twee gebouwen, een heel oud gebouw, met allemaal boeken in kleine kamertjes (waarvan het merendeel gesloten is) en een prachtig groot nieuw gebouw. Van buiten lijkt het op een boek en vanbinnen is het een hele grote hal met 5 verdiepingen. Je kan vanaf bovenin trapsgewijs helemaal naar beneden kijken. De hele bibliotheek zit vol met studerende chinezen, er waren op de kop af een paar duizend mensen (snel even geteld) en daarvan had minstens de helft een laptop voor zich staan. Helaas mochten we niet bij de boeken komen, daar had je een lidmaatschapskaart voor nodig… Dat was wel bijna het meest noemenswaardige deze week.
Maargoed, omdat er deze week niet bijster veel is gebeurd is het tijd voor een anekdote! Hoe ziet het dagelijkse leven van een typische chinees er eigenlijk uit? Aan de hand van een aantal persoonlijke ervaringen zal ik dat hier even beschrijven.

‘De Chinees’
’s Ochtends wordt er vroeg opgestaan, in een grote stad als Beijing is er altijd bedrijvigheid, en de lokale restaurantjes openen om 6 uur in de ochtend om het ontbijt klaar te maken voor de vroeg naar het werk vertrekkende Chinezen. Deze vroege bedrijvigheid gaat meestal aan mij voorbij, ik houdt het toch liever bij meer gangbare tijden, wat inhoudt dat de klok toch wel minimaal de 8 mag aanwijzen. Hoewel ik ook regelmatig eerder gewekt wordt door mijn Chinese buren. Ze maken er hier niet bepaald een gewoonte van rekening te houden met de buren. Dat heeft ook wel een beetje te maken met mijn woonsituatie: Naast mijn kamer verhuurt mijn gastgezin nog twee kamers aan voornamelijk Chinezen van buiten Beijing die in het naastgelegen ziekenhuis behandeld moeten worden. Elke paar dagen heb ik dus nieuwe buren, die er vaak nogal een rommeltje van maken. Het is niet bepaald de gewoonte om de boel schoon te houden, en vooral het toilet, dat ik met hun moet delen heeft daar onder te leiden… Ik zal de details voor mezelf houden, maar het komt er op neer dat ik de grote boodschap meestal liever uitstel tot op school. Na de ochtendrituelen kom ik beneden aan in het restaurant. Daar zijn bijna dagelijks een groepje mannen al aan het bier begonnen. Dat gaat er dan meestal ook niet zuinig aan toe, voor 9 uur hebben ze de eerste twee liter wel bijna binnen. Hoe het verder gaat kan ik helaas nooit meemaken, dan vertrek ik al naar school. In de metro is het ’s ochtends altijd overvol. Het zou een stuk efficiënter kunnen, maar Chinezen zouden geen Chinezen zijn om alles een beetje anders te doen. In plaats van de mensen eerst te laten uitstappen is het vaak een tweerichtingsverkeer die precies in de deuropening op elkaar botst. Vervolgens is het duwen en trekken tot de deuren weer dichtgaan. Een beetje slimme chinees gaat echter een deurtje verder staan dan de anderen. Op de een of andere manier willen ze namelijk allemaal bij dezelfde deur erin, terwijl aan de uiteinden vaak helemaal niemand staat… Eenmaal in de metro presteren ze het, hoe druk en rumoerig het ook is, altijd net iets harder in de telefoon te schreeuwen dan hun buurman. Ze zouden best afkunnen met de helft van het volume. Bovendien voert iedereen hetzelfde telefoongesprek, in principe zou je ook gewoon je telefoon bij de mond van je buurman kunnen houden: “Hallo!? Ja, met mij! Ja, ik ben in de metro! Ja, Tot zo!” De andere twintig procent die niet aan het bellen is heeft wel een ander elektronisch wonder in de hand. Voornamelijk de PSP is populair. Een beetje chinees is zo geoefend dat hij zonder zijn ogen van het scherm af te halen tussen alle drukte door kan lopen, zonder ook maar tegen iets of iemand aan te lopen.
Bij het schoolgebouw aangekomen neem ik meestal de privélift omhoog, die is een stukje rustiger en gaat direct naar de juiste verdieping. Bovendien is deze lift voorzien van privéchauffeur. Er zit altijd een vrouw op een stoel die de juiste verdieping voor je intypt. En ze zit daar de hele dag! Dat is praktisch haar huis. Er staat zelfs een vaas met bloemen in de hoek om de lift wat op te vrolijken. Dit is echter een vrij normale baan. Zelfs in diverse woongebouwen zit er iemand de hele dag in de lift om de hele tijd op en neer te gaan… Een van de vormen van werkverschaffing. Een ander voorbeeld daarvan is dat de hele dag bij elke kruising iemand staat met een vlagje om het verkeer te regelen. Het maakt echter niet veel uit of er nu rood of groen licht, en mannetje of geen mannetje is, iedereen beslist eigenlijk zelf wanneer hij oversteekt. ’s Middags op de weg terug naar huis weer dezelfde avonturen in de metro, met als extraatje dat de typisch geurende chinezen nog een beetje extra aroma erbij hebben ten opzichte van de ochtend. Ik ben blij dat ik maar vier stations opgepakt tussen de chinezen hoef te staan… Bij het restaurant aangekomen zijn er altijd wel een aantal Chinezen te eten. Ze maken er de gewoonte van om bijna te vechten wie het eten mag betalen. In het begin kijk je hiervan op. Het is echter een soort van spel, en ze gaan hierin soms behoorlijk ver. Zelfs de restaurantbedienden worden weggeduwd als ze het geld van de ene persoon in ontvangst willen nemen.
Er zijn nog veel meer typische dingen, maar het is al een lang verhaal geworden en ik ben bijna door mijn tijd heen. Wie weet, na weer eens een ‘saaie’ week, deel 2 van de opvallende dingen!
Tot volgende week.