Terug!

Terug

Eindelijk! … Inderdaad, Eindelijk met een uitroepteken. Dit natuurlijk omdat sommige lezers van mijn site met smart hebben zitten wachten op deze beloofde afsluiter. Ik ben er meerdere malen op aangesproken door diverse personen dat ik nu toch echt maar eens moest gaan schrijven. En daar is ie dan uiteindelijk toch nog. Misschien ondertussen wel een beetje te laat, want hoeveel neutrale mensen zullen dit nog lezen? Maar beloofd is beloofd, en er valt over mijn terugkomst natuurlijk nog genoeg te zeggen.

Een maand geleden kwam ik, na de nodige moeite, op schiphol aan. Een dag te laat door de stakingen bij British Airways, (over-)bepakt en bezakt door de vele spullen en vermoeid door het lange wachten in Londen. Bovendien moesten op schiphol al mijn koffers nog open om te worden gecontroleerd op illegaal geïmporteerde goederen. Had ik net zo’n moeite gehad om mijn koffer dicht te krijgen… Maar dan eindelijk was daar hét moment, het moment waar ik al weken over aan het speculeren nadenken was: Het weerzien met mijn familie! Met bonzend hard liep ik de laatste meters op de beroemde schuifdeuren af die langzaam voor me open gingen. Vluchtig keek ik de wachtende menigte af, op zoek naar die bekende gezichten. Vanaf het moment dat mijn ogen met die van mijn familie kruisten is het allemaal snel gegaan. Eerst natuurlijk de vreugde en de emotie van het weerzien, daarna een weg banend door alle andere wachtenden, op weg naar de buiten geparkeerde auto. Ondertussen al meteen een lang gemist broodje met kaas etend en de eerste belevenissen vertellend.
Onderweg naar huis in de auto voelt het alweer gewoon om met ons vieren in de auto te zitten. Het voelt als de dag van gisteren dat we met zijn allen naar schiphol reden. Maar er is ook veel veranderd. Er vallen mij overal dingen op waarvan de anderen zeggen: ‘Maar dat is al tijden zo!’. Voor mijn gevoel dus niet, en dat is best apart. Bij thuiskomst, inmiddels 24 uur na mijn vertrek uit mijn huis in Beijing, stond er nog een verrassing op mij te wachten. Mijn vrienden hadden al bij de dorpsstraat een bord met mijn gezicht neergezet met de tekst: ‘Wolkom Thus’. In de tuin voor ons huis was de Chinese muur met tolpoortje nagebouwd, en uit het raam hing spandoek van de familie. Wat een thuiskomst! Wie had daar op mogen hopen?
Ik ben sowieso overweldigd door de vele mensen die mij hier vragen hoe ik het heb gehad, zo ontzettend veel mensen zijn erin geïnteresseerd. Natuurlijk wil ik ook altijd graag mijn verhaal kwijt. Hoewel de meest gestelde en vaak eerste vraag moeilijk te beantwoorden is: ‘Hoe was het?’. Nou, geweldig natuurlijk! Maar ook fantastisch, prachtig, mooi, onvergetelijk, adembenemend, schitterend en ga zo maar door. Het is onmogelijk om negen maanden in één woord te beschrijven. Dan heb ik het idee dat mijn enthousiasme nog niet genoeg over komt. Ik heb er echt een geweldig leuke tijd gehad, iets wat ik nooit meer zal vergeten, en wat ook bepalend is voor mijn toekomst.
Nu, inmiddels een maand later, is er alweer veel gebeurd. Ik ben al snel weer in het Nederlandse ritme gekomen, en begonnen met de voorbereidingen voor het volgende studie-jaar. Inmiddels ben ik eigenaar van een kamer in Groningen en is het alleen nog wachten op de uitslag van de loting. Dan breekt er weer een nieuwe periode aan. Een nieuwe stad, een nieuwe studie, met hopelijk weer ontzettend veel nieuwe ervaringen en belevenissen.
Ook is er nog het contact met al mijn nieuw gemaakte vrienden overal over de wereld. Een groep die ik vast nog wel eens terug zal zien. Komend weekend is al het eerste weerzien, wanneer een klasgenoot uit Mexico een weekend naar Nederland komt. We gaan haar een dag naar Friesland halen, zodat ze ook eens kennis kan maken met het platteland. Verder is het een rustige vakantie. En daarna gaan we er weer vol tegenaan!

Iedereen bedankt voor het volgen van mijn site, en wie weet tot ziens op de tweede editie van weeninginbeijing.waarbenjij.nu!

Michiel